Turangi - Napier

Even was ik bang dat de vijver van mijn literaire inspiratie opgedroogd was. De bijgevoegde foto's geven echter wel aan dat het gene wat op ons pad kwam alleszins de moeite waard was. Zeker toen we de Waikato river passeerden: 15% van het totale energieverbruik door Nieuw Zeeland wordt door deze uitbundige waterstroom op gewekt. Verder kan niet onvermeld blijven dat het prijsniveau van het bier in de plaatselijke super van Turangi wel erg hoog lag. Ik had net besloten mijn klandizie in deze dan maar aan een van de liquid stores onderweg te gunnen. Tot mijn grote verbazing viel mijn oog plotseling op een blauw gekleurd sixpak van een brouwer uit Lieshout. En net als bij ons aanmerkelijk goedkoper

Zondagochtend

Zondag ochtend

Acht uur, zittend aan de ontbijttafel, genietend van de vogelgeluiden. Deze worden rijkelijk aangevuld door het vermakelijke gekir van het jonge stel in de tent naast ons.

Op naar de berg Ruapehu die we onderweg zien opdoemen in volle glorie.

Om de vulkaan van dichtbij te zien moesten we natuurlijk eerst een intensieve wandeling maken naar, jawel een waterval.

Om te laten zien dat het echt niet alleen om de waterval ging hebben we onderweg ook maar enkele andere beelden geschoten. En dat is maar goed ook , want naarmate we hoger stegen ( de bewuste berg is meer dan 2000 meter hoog) verdween de top in de wolken.

They are Lovely, zo liefjes het klonk. Zo kan het alleen uitgesproken worden door lieve, wat oudere Engelse dames, die samen op vakantie zijn. En dat waren ze, de Mangawhero Falls.

I

Kamperen in Tongarira NP

Vanmorgen wierpen we direct na het verlaten van ons grasveld nog een blik op het parlementsgebouw van de republiek Whangamomona. Na de hoek omgeslagen te hebben stuitten we op een wel heel toeristische innovatie. Omgebouwde golfkarretjes die met een accu over het spoor voor een leuke dagtocht zorgden.Tijdens onze reis door Australië viel mij al op dat wat betreft de openbare toiletten wij in Nederland nog wel iets konden leren van dit continent. Vandaag werd echter de lat nog iets hoger gelegd. Toen we de auto even langs de kant hadden gezet viel ons oog op een bord dat aan gaf dat we ons geen zorgen hoefden te maken in geval van hoge nood. Duidelijk waarneembaar was het internationale pictogram dat aangaf: 15 km verderop is een toilet.Opnieuw begrepen wij waarom de campingprijs beneden het geldende niveau lag. De faciliteiten bestonden uit: een kraan, een publicatiebord en een toilet. En niet te vergeten een beeldige locatie.

Forgotten World Highway

Wat een prachtige ochtend. Vanuit onze tent een blik werpend op de rivier met zijn opstijgende dampen en een opkomende zon.

We beginnen steeds meer in de mediterrane zone te komen, wat betekent dat we ons 's morgens al in onze korte broek heisen. Al vrij gauw na ons vertrek van de idyllische camping doemde in de verte Mont Egmont op. Heel indrukwekkend:

In Hawera bleek er vandaag de jaarlijkse manifestatie van Oldtimers te zijn. De schoolkinderen waren tijdelijk vrij om de 800 deelnemers toe te juichen.

Na dit vermakelijke oponthoud togen we verder richting Egmont NP. Ook hier weer heerlijk gewandeld en als ware IVN'ers konden we ons verlustigen aan de uitbundige korstmossen.

Verder door landinwaarts naar Stratford, de enigste plaats in Nieuw Zeeland met een heuse klokkentoren.

Hier namen we de afslag "Forgotten world highway". Ook hier weer een indrukwekkend landschap. De naam van de weg werd extra geaccentueerd door de enkele huizen, verspreid als losse puzzelstukken.

Tegen het invallen van de duisternis kwamen we aan op de intieme camping in Whangamamona. Heerlijk , een voormalige houten schoolgebouw met een grasveld , 2 pony's en loslopende kippen. Dit alles werd gerund door vrijwilligers. Toen we plaatsnamen aan de mooie ronde picknick tafel om te genieten van onze MacDonald salade en de overgebleven meatroll van gisteren, plus een laatste restje wijn floepte er plotseling een bouwlamp aan. Konden we zie wat we aten. We voelden ons best op ons gemak in deze Salvador Dali omgeving met achter ons een tiental meters lang snoer met daaraan bevestigd, gekleurde kerstlampjes. Naast ons een verzameling uiteenlopende kinderfietsjes en afgedankte hometrainers. Voeg daarbij boven ons, de wederom machtige sterrenhemel. Ik besluit het dagboek met de laatste regel uit de Bouquet reeks deel 44: En zij voelden zich gelukkig.

Eerste verkenning Noordereiland

Klaar voor onze verkenningstocht van het Noordereiland, al onze vier Apple devices opgeladen, dus wie doet je wat. Al rijdende kregen we telefoon van de balie medewerkster van onze camping: ze had contact gehad met budgetcar over de beschadiging die wij pas later hadden geconstateerd. We hoefden ons geen zorgen te maken: het betrof slechts een "ordinary scratch". Wij WEER Blij. Wat we onderweg zien is misschien niet meer adembenemend, maar nog steeds alleszins de moeite waard.

Verder maar weer, de 19 km lange Gorge Road met bijbehorend ravijn naar Otaki Forks stond nog op het program .

Op het einde van de dag streken wij neer aan de boorden van de Whanganui River.

Wellington Lower Hutt

ODe oversteek naar het Noordereiland met de Ferry werd in een brochure genoemd als een "Once in A lifetime experience" . Dat was ietwat overdreven. Het begin met de voorbijglijden van de berghellingen, het glinsterende water was niet onaardig. De rest was water en wind.

Eenmaal geïnstalleerd op onze camping in de suburb Lower Hutt, 15 km ten noorden van Wellington en een onverwacht lekkere lunch in een nabijgelegen sporthal leek het ons een goed plan wat Wellington sfeer op te gaan snuiven. Nou dat viel even tegen. Het begon met de verkeerde afslag waardoor we weliswaar in het citycentrum terecht kwamen, maar niet dat van het beoogde Wellington. Hier was het al zo druk dat we amper de mogelijkheid hadden om even stil te staan aan de kant van de weg. We kwamen uiteindelijk in het her en der nadrukkelijk geprezen Wellington uit. We hadden nadrukkelijk de verkeerde keuze gemaakt. Je gaat tenslotte ook niet met je auto een dagje uit om in Amsterdam rond te gaan toeren. Toch maar weer rechtsomkeer gemaakt en parkeerden op de Esplanada van Lower Hutt. Lekker wat gewandeld, genoten van het uitzicht en wat gebabbeld met een local van Samoaanse afkomst.

Terug naar Picton

Wat ik echt nooit zal begrijpen, is wat mensen er leuk aan vinden om op de wc te gaan zitten roken. Zelfs op een openbare wc in een natuurgebied ontwaarde ik de voor mij reeds lang geleden dagelijkse nicotine shotgeur. Positief was dat er niet gedruppeld was op de grond. Blijkbaar gaan de mannen hier ook op de bril zitten ipv er overheen te zwabberen. YES schreeuwde ik uit, hij ligt er nog. Mijn trouwe zwarte "JanSport" bondgenoot. Keurig verscholen onder de picknick tafel waar we even daar voor een stop hadden gemaakt, aan de oever van Momorangi Bay. Inclusief paspoort, rijbewijs, geld, creditcard, fototoestel en wc-rol. Man wat waren dat bloedstollende minuten toen we bij onze routinechek tot de ontdekking kwamen dat ik mijn rugzak op de voorlaatste stop had laten liggen. Toen we aankwamen in Picton hebben we onze laatste inkopen gedaan op het Zuidereiland. Deze keer niet een maar twee halve liters, om onze doorstane emoties weg te spoelen . Uiteraard zoals hier de gewoonte is zonder gebruik te hoeven maken van de juiste muntstukken voor de winkelwagen die je toevallig er niet in je portemonnee hebt.

Overigens kwamen Annelies en ik bijna tegelijkertijd tot de conclusie dat we de komende tijd toch maar weer eens een keer Lord of the Rings moeten gaan bekijken.

Farewell Spit

De excursie vandaag werd ons aangeraden door Duan, een Nieuw-Zeelandse globetrotter. Hij had 10 jaar in Nederland gewoond, maar kende slechts enkele woorden: Enkhuizen , Rotterdem en Janet van Ravenstein (zijn toenmalige vriendin). Hij kreeg de kans niet de taal te leren, iedereen begon meteen Engels te spreken. Nu woonde hij met zijn Japanse vrouw en drie kinderen tijdelijk op de camping en bouwde ondertussen zijn eigen huis.