Tauranga Pahia

Tauranga Pahia 450 km

Veel km's, wegomleggingen en vertraging. Tent net voor de volgende regenbui droog op gezet. Rode wijn en bruine bonen. En Last but not Least WiFi . En bovendien buurten met elkaar. In het donker lopende door de regen en in de warme avondlucht, komende van de wc. Richting de door palmbomen omzoomde tent moest ik plotseling aan mijn schoonmoeder denken. Aan het talloze malen door haar vertelde verhaal van haar fietstocht in de regen. Vanuit Eerde bij Veghel begon het warm te regenen. Ze stopte en begon te lache, te lache, te lache. Ik wierp nog een blik op de feëriek verlichte waterval aan de overkant en stapte tevreden in bed.

Let me hug you

Let me hug you,

Zei Nancy tegen de reuzen boom in de tuin van het 1835 stammende Mission Building.

Ook op dit perceel deed zich weer een verrassende ontmoeting voor. Plotseling kwam uit het gebouw een goedlachse vrouw naar buiten met de vraag of we geïnteresseerd waren in een rondleiding. Toen Nancy haar vertelde dat ze in de op het terrein aanwezige kapel getrouwd was, trok ze de conclusie dat dat niet nodig was. Dus volstond het antwoord op de vraag waar we vandaan kwamen. Zo, dan gaan we maar verder reageerde ze in vlekkeloos Nederlands. En dat voor een Zwitserse die met een Nederlander getrouwd was. Daar had prins Bernhard nog wat van kunnen leren.

Nadat we ons drieën op koffie hadden getrakteerd en daarbij even de dagelijkse beslommeringen hadden doorgenomen bracht Nancy ons naar een lookout om de eerder bewandelde Mount Manguini te bewonderen vanaf een afstand.

Uiteraard werd de dag besloten met een fikse wandeling.

Ondertussen werd een alleenstaande holle boom gebruikt als medium voor de ontwikkeling van een voorlichtingscampagne aangaande het fenomeen "kiekeboe". (Zie hfd. Video's)

Zondag in Tauranga

No we don't have WiFi , sorry talk to each other. Dit was kort maar krachtig de boodschap die vermeld werd op een krijtstenen bord in het Pukeko Ponga TREE Café. Nou dat hebben we vandaag ruimschoots in praktijk gebracht. Het begon al in de Curate Church, het kerkgenootschap waar onze gastvrouw Nancy deel van uitmaakt. Om te beginnen werden we verwelkomd met een hartelijk "Give me A Hug ". Op het podium een 7 koppige rockband waaronder 3 vocalisten. Mee bewegen, zingen, surfen, alles kon. Daarna een bevlogen preek van de pastor, waarbij de digitale hulpmiddelen niet geschuwd werden. Ook de koffie achteraf was van meer dan goede kwaliteit. Evenals de onderlinge gesprekken.

Na de kerkdienst togen we naar het 60 km verderop gelegen Kuirau park in Rotorua. Hier zagen we op een bescheiden schaal de eerste spontane gasbellen opstijgen. De rest (was geïntegreerd in een pretpark) verborgen achter een gesloten hek wat alleen tegen betaling van 65 dollar pp geopend werd. Dat stuitte ons uiteraard op morele gronden tegen de borst.

Maar zoals wel vaker lachte het geluk ons toe. Een local wist ons een locatie te melden waar heel veel te zien was, en "all for free".

Na de indrukwekkend mudpool bekeken te hebben kwamen we bij een heetwaterbron waaruit het water met een temperatuur van 98 graden Celcius ontsnapte

Ook hier werd het educatieve aspect niet vergeten middels een "Eco Trail". Deze was ontworpen vanuit particulier initiatief. Dit was zeker een stimulans om de gevraagde drie dollar te betalen.

Tot besluit van deze wondermooie dag moest er nog echt gewandeld worden. Ook hier werden wij op het juiste spoor gezet door een verwijzing langs de kant van de weg.

Al vallend naar beneden lopend met mijn enigszins gebrekkige motoriek voelde ik mij een jonge hinde. Dat is gezien mijn leeftijd en geslacht ietwat overdreven. Maar, met een verwijzing naar Remco Campert, het voelde vurrukkulluk.

Coromandel Tauranga

Wat mij betreft heeft het openbare toilet in Waihi de Contest public toilets Award gewonnen. Aan de buitenkant een display wat keurig aanheeft of de wc bezet is. Binnen wordt duidelijk aangegeven welke tiptoets je moet aanvinken voor lock dan wel unlock. Eenmaal gezeten wordt je gerustgesteld door een verlicht display wat aangeeft dat je nog 10 minuten de gelegenheid hebt om je zaakjes op orde te brengen. Ondertussen klinkt er rustgevende muziek. Bij het verlaten klinkt er een welgemeend thanks voor visiting.

De gastvrijheid bleef maar voortduren vandaag. Bij het naderen van ons dagverblijf voor de komende 3 nachten wapperde er een vriendelijk oranje ballonnetje aan de letterbox. Zo werden wij ontvangen door ons buurmeisje Nancy uit de Frans Halsstraat.

We waren al gewend dat bijna alle huizen in nieuw Zeeland vrij staan. Waarom zou je rijtjes huizen bouwen, plaats genoeg. Ook de slaapplaats. Is geweldig, een cabin in een welhaast tropische tuin.

Ook hier wordt gewandeld. Nancy is met ons en haar zonen Kees en Stan naar Mount Manganui gereden. Daar hebben we rondom de berg gewandeld met uitzicht op de zee.

Coromandel en omgeving

Vanmorgen in de General Store of Colville maakte een van de locals, nippend aan haar koffie de opmerking: "So you're interested in the local news?" terwijl Annelies aandachtig de Coromandel Town CHRONICLE las. Op de vraag van haar partner of er nog goed nieuws in stond, kreeg hij als antwoord : Goed nieuws haalt de krant niet. Op de vraag van Annelies of hij nog goed nieuws had antwoordde hij: The good news is: I have 210 acres of land. The bad news is: Nobody wants to buy it.

Vooruit voor een keer dan. 'n Selfi. Voor de rest een paar foto's om de schoonheid van Coromandel Peninsula te illustreren.

Wat ook de aandacht trok was een zelf aangelegde spoorweg. De impact hiervan komt door de bijbehorende video pas goed tot zijn recht.

Dat het klimaat beslist niet onaardig is in deze omgeving wordt wel duidelijk tot uiting gebracht door bijgaande Bananenboom.

Om de honger te stillen trok de menulijst met daarop "Great Plate for Peace" onze aandacht. Wij maakten al associaties met de Oostenrijkse hausplatte. Niks daarvan , hier is alles vegetarisch. Eerlijk is eerlijk, hij was best wel lekker.

Als toetje van de dag, een wandeling over Track Harbour Kauri Block.

WHAKATANE- Coromandel

We hebben al diverse malen gezien dat langs de weg paarse heide de kop op stak. Overigens niet zo vreemd, de natuur loopt hier per slot van rekening een half jaar voor op die van ons. We genieten dan ook volop van het zomerse weer op het Noordereiland.

Zoals wel vaker kregen we op 'n gegeven moment honger. Het was ook al weer ruim twee uur geleden dat we een meer dan voortreffelijke cappuccino hadden genuttigd in een van de vestigingen van ons aller Mc Donalds. In : 'You name it' Katikati, konden we na even wachten een Take away bami, respectievelijk nassi goreng kopen. Na enkele tientallen km's vonden we een geschikte rest-area om ons voedsel te nuttigen. Dit nam, gezien onze overlegstructuur wel enige tijd in beslag. Wel in de zon, toch liever in de schaduw. Uiteindelijk kwam daar toch een compromis uit. In de zon maar Annelies met een hoofddoek. Zo konden we al etend genieten van de "Bay of Plenty".

Zoals sommigen misschien wel weten ben ik gezegend met een geweldig lieve vrouw, die daarnaast met een bijkans wetenschappelijke perfectie de mensheid wil overtuigen, dat het echt waar is wat ze ziet en waarneemt. Dus wordt er een fotoshoot georganiseerd waaruit moet blijken dat de hier groeiende varens meer dan levensgroot zijn.

Aangekomen in Tairua viel ons oog op een biologisch winkeltje, gevuld met diverse producten en daarnaast met twee zeer charmante jongedames . Het Biologisch ijsje (smootymatig gemaakt) was heerlijk. Op ons weblog is een ooggetuige videoverslag te zien van de diverse handelingen die hiervoor nodig zijn.

Plots zagen we tijdens het vervolg van onze tocht een verwijzing naar de Aldermen Islands. So what zou je denken? Nou, de betreffende parkeerplaats lag toevallig wel aan de andere kant van de weg en juist in een onoverzichtelijke bocht.

Onze navigatie apparatuur gaf ondertussen aan dat we konden kiezen uit twee alternatieven voor de route naar onze camping. Wij kozen uiteraard voor de variant die EEN minuut tijdwinst op leverde. Het resultaat was een angstaanjagende rit over een gravelweg van 20 km tussen een afgrond en een berghelling in. Gemakshalve hield ik voor de zekerheid rechts aan, totdat wij luid toeterend tot stoppen gemaand werden door een 4WD, bemand door twee rangers van het betreffend NP. Heftig gesticulerend met daarbij gebruik makend van de left hand, wezen zij ons op de noodzaak om links te houden. Toen we eenmaal op de camping waren stond onze tocht in een folder genoteerd als een van de "Must Do's" in Coromandel. Toen we later op de avond twee Kiwi's vertelden van onze belevenissen, kregen we als reactie: wat ga je ook doen op de 301 , dat is gekkenwerk.

Napier - WHAKATANE

Onder een strakblauwe hemel verlieten wij via de Kennedy Road ons vakantie park, waar we twee dagen te gast waren. Vandaag een monsterrit van 412 km. Annelies, positief als altijd: we zitten in een IMAX THEATER, we zien het hele land aan ons voorbij glijden. Zoals gebruikelijk in deze contreien, wordt de weg opgesierd met allerlei creatieve raadgevingen. Zoals daar is: No focus ? Swipe for un other driver . Heel toepasselijk op deze lange warme rit die eindigde in Awakeri Hotsprings.

Dag Napier en omgeving

Onze eerste bestemming was vandaag Cape Kidnappers, zo genoemd door Captain Cook. Die stoute Maori's, die hier al eeuwen woonden, hadden geprobeerd zijn Haïtiaanse tolk te ontvoeren. De volgende uitdaging was de klim naar de top van de "Te Mata Peak". Een ruim 5 km lange wandeling over soms heel enge paadjes. Ik wil niet in herhalingen vallen , maar bij tijd en wijle adembenemende uitzichten.

Onze eetlust was ondertussen goed aangewakkerd. Wij dus vol goede moed op zoek naar een leuk restaurantje. Om voor ons onduidelijke redenen ging de keuken overal pas om half vijf open. Teneinde raad onze toevlucht gezocht in de salade bakken van de supermarkt in Havelock. Uiteindelijk vonden we een picknickplaats aan de Hawkesbay. En indachtig een overbekende reclame slogan, verzuchtten wij: "En nu is het tijd voor een Bavaria."

Maar de koek was nog niet op. Er moest ook nog genoten worden van het in Art Deco gebouwde centrum van Napier. Dit was volledig herbouwd na de aardbeving van 1931.

Een bezoek aan de mooie bloementuin is natuurlijk nooit weg.

Om het geheel compleet te maken heb ik daar nog mijn eigen Art deco van Hawkes Bay aan toegevoegd.