Pakawau Beach Park

Gisteren nog net voor donker de tent kunnen opzetten, na een meer dan hartelijke ontvangst door Gary de eigenaar van de camping die in het uiterste noordwesten van het Zuidereiland ligt. Onze tent staat op 15 meter van de Golden Bay. Niks geen Top Ten Holydaypark, gewoon intiem, niveau vrije boeren camping. We hebben meteen geboekt voor drie nachten. Voorwaar een nieuw record. Morgen gaan we naar het Farewell Split Nature Reserve voor een dagexcursie met de 4WD-bus. Om acht uur moeten we klaar staan.

Bijna tot mijn enkels afgebroken voelde ik mij, gezeten aan de picknicktafel. Dit na terugkomst van onze wandeling naar de Stafford's Caves.

Doch naast mij een driekwartliterfles Nieuw-Zeelands bier, uitzicht op de Golden Bay en zon in de rug doet wonderen.

Op weg naar Abel Tasman NP

Terwijl we gisteren het aangrenzende riviertje overstaken bij thuiskomst op onze camping viel ons al op dat het kalme beekje van de avond tevoren was veranderd in een wilde stroom. Ondanks de voortdurende regengolven en de harde wind had onze tent braaf stand gehouden. De grond er om heen was wel erg drassig geworden. Meteen daarop kwam de campingbaas aangereden, en gaf ons het meer dan dringende advies onze tent af te breken. Er was een boom in de rivier gevallen en die fungeerde nu ongevraagd als een dam, waardoor er voor onze laaggelegen tent gevaar van wateroverlast bestond. Drijfnat waren we toen het karwei geklaard was. Onze thermarest luchtbedden combineerden verder prima met de vloerbedekking in de tv-room, heerlijk geslapen. Daar de regendruppels in de ochtend eindelijk stil vielen konden wij over een droog wegdek onze tocht vervolgen richting Collingwood langs de Charlotte Sound. Na twee km hielden we alweer halt, om te kijken naar de Interislander, de Ferry die ons over enkele dagen naar Wellington op het Noorder eiland zal brengen.

De eerste uren waren wederom een grote ontzagwekkende belevenis met prachtige uit- en vergezichten.

Geleidelijk aan reden we meer en meer langs de open zee. Ook werden er nu regelmatig Mussels aangeboden. We konden de lokroep uiteindelijk niet weerstaan. Bij de "Captains Doughter" in Havelock bestelden we de lekkernij. Op de menukaart stond pp vermeld het aantal van 12 mosselen. Toen wij bezorgd informeerden of dat wel vullend was, werd ons verzekerd dat dit inderdaad het geval was. Don't worry, these are giants. En dat niet alleen, ze bleken overheerlijk.

In de middag bereikten we Abel Tasman NP. Nauwelijks zichtbaar vanaf de weg kwamen we uit bij een wandelpad dat via een lus weer bij onze auto uit zou moeten hebben komen. In plaats daarvan bleven we maar stijgen en stijgen. Op een gegeven moment liepen we met ons hoofd in de wolken. Dat doen we overigens regelmatig deze vakantie, maar deze keer waren het fysieke neveldruppels.

Dagje Picton

HHoezo Nieuw Zeeland heeft vier klimaten. Vannacht regen, vanmorgen regen, vanmiddag regen en 's avonds regen. Dus wat doe je; Uitslapen, naar het walvismuseum, een wrap kebab eten, twee nieuwe tandenborstels kopen en op de parkeerhaven van Subway's de Volkskrant lezen op je iPhone. Ik wil onze luxe Mazda starten en wat zie ik; Een levensgrote zonnige poster van het gebied waar we ons nu bevinden . Met de uitdagende tekst : Remember Marlborugh and de sounds. Nou dat zullen we doen, maar dan zonder herinneringen aan de Charlotte track die we vandaag zouden fietsen.

Langs de wijnvelden

Er moet me nog een ding van het hart was de slotzin die ik uitsprak tegen mijn leeftijdsgenote en tevens Nederlandse buurvrouw op de Non Powered campsite in Picton. Ik zag haar al verschrikt kijken met een gezicht van: ik heb toch meteen de picknicktafel verplaatst die op hun perceel stond? Ik voel gewoon dat ik dat tegen u kan zeggen. U hebt een geweldige bos haar. Ze slaakte een zucht van verlichting. Het ijs was al gebroken, maar nu definitief gesmolten.

Meer nog dan gisteren werden we regelmatig gesommeerd te stoppen wegens onderhoudswerkzaamheden. Dit bood echter de gelegenheid om de ons omringende omgeving extra goed op ons netvlies te zetten, zoals enkele klimgeiten boven op de rotswand.

Och en als je dan eens de gelegenheid had om op een restarea te stoppen om even de benen te strekken en er was de mogelijkheid om het bos in te duiken en af te dalen naar de dichtstbijzijnde rivier dan doe je dat natuurlijk .

Ondertussen naderden we het bekende wijnbouwgebied rond de plaats met de typisch Nieuw-Zeelandse naam Blenheim. Vanaf nu gleed het ene Estate na het andere aan ons voorbij.

Ruim op tijd (voor ons doen) kwamen we aan op voornoemde camping in Picton, de havenstad waar over enkele dagen onze Ferry naar het Noordereiland zal vertrekken. Na een eenvoudige doch voedzame maaltijd wandelden we naar de haven om alvast poolshoogte te nemen. Terwijl we op de hoek bij de camping stonden te overleggen hoe we moesten lopen, kwam ongevraagd een rijkelijk getatoeëerde caravan bewoner uitermate vriendelijk op ons af. Hij wees ons op de kortste weg, een mooi pad gelegen tussen een beekje en het talud van een hoog gelegen spoorbaan.

Wegomlegging (Detour)

Vandaag stond er een korte rit op het programma, van Christchurch naar Kaikoura. We vertrokken dan ook op ons gemak rond half tien. Ons humeur werd er alleen maar beter op door het passeren van de eerste wijngaarden tijdens deze vakantie. Het was prachtig weer, en we kozen er voor bij onze koffiestop voor plaats te nemen in de schaduw om zo van het zonovergoten landschap te genieten.
Na een 50 tal km's kregen we echter de opwekkende mededeling dat de weg van Kaikoura naar Picton (onze daarop volgende bestemming ) nog steeds geblokkeerd was vanwege de laatste aardbeving. Gelukkig was er een alternatief.
Een route door het binnenland welke 200 km langer was, met als bijkomend voordeel, wederom onbeschrijfelijk mooi. Iedere keer denk je, nu hebben we het wel gehad. Maar het is net of een tovenaar uit Lord of the Rings nog een landschappelijke verrassing uit zijn hoge hoed wist te toveren en het ter plaatse heeft neer gelegd.
Om zes uur streken we neer op de Riverside Camping in Murchison, en met een heerlijk zonnetje in de rug werd onze tent opgezet.

stond er een korte rit op het programma, van Christchurch naar Kaikoura. We vertrokken dan ook op ons gemak rond half tien. Ons humeur werd er alleen maar beter op door het passeren van de eerste wijngaarden tijdens deze vakantie. Het was prachtig weer, en we kozen er voor bij onze koffiestop voor plaats te nemen in de schaduw om zo van het zonovergoten landschap te genieten.

Na een 50 tal km's kregen we echter de opwekkende mededeling dat de weg van Kaikoura naar Picton (onze daarop volgende bestemming ) nog steeds geblokkeerd was vanwege de laatste aardbeving. Gelukkig was er een alternatief.

Een route door het binnenland welke 200 km langer was, met als bijkomend voordeel, wederom onbeschrijfelijk mooi. Iedere keer denk je, nu hebben we het wel gehad. Maar het is net of een tovenaar uit Lord of the Rings nog een landschappelijke verrassing uit zijn hoge hoed wist te toveren en het ter plaatse heeft neer gelegd.

Om zes uur streken we neer op de Riverside Camping in Murchison, en met een heerlijk zonnetje in de rug werd onze tent opgezet.

Zeehonden, pinguïns en walvis

Gisteren werd het toch nog gezellig op de camping, zeker toen een leuke jonge meid vriendelijk vroeg of ze er bij mocht komen zitten. Na de gebruikelijke intro: "Where are you from" kwam ze tot de conclusie dat we dan wel tot Nederlands konden overgaan. Van haar en d'r vriend kregen we de tip waar we pinguïns konden zien. We moesten dan wel 15 km terug rijden. Onder het rijden hielden we ons voor; mochten de pinguïns al vertrokken zijn dan was de rit er naar toe al geweldig, prachtige omgeving al rijdende over de grindweg. Tot we eindelijk aan de parkeerplaats kwamen. We konden in eerste instantie de juiste weg niet vinden en via een illegale hekoverstijging kwamen we uit bij een fenomenaal baai uitzicht Terug en de andere kant geprobeerd . De beloning was geweldig. Badende zeeleeuwen, een pinguïn mama vertrekkend voor haar dagelijkse proviand tocht en twee pinguïn heren die samen gelaten staan te wachten (in de schaduw, dat wel). Als kers op de taart kregen we ook nog een "sail" (walvis) te zien.

Dunedin - Herbert

Vanmorgen na de nachtelijke regenbui die overigens voortduurde tot we de tent afgebroken hadden, gezamenlijk ontbeten met onze medekampeerders op de nonpowered sites: Frank Hilhorst een webdesigner uit Dordrecht en een Duits stelletje uit Hannover. Zeer vriendelijk en uiterst correct. Ze bleven zelfs Engels praten wanneer ze met elkaar een conversatie hadden. Onze kleinzoon Lucas kan overigens met een gerust hart naar Nieuw Zeeland op vakantie. In elk restaurant, zelfs in onze cappuccino stop in het nietige Waitati staan er glutenvrije gerechten op de kaart . Daarna toch maar weer een scenic afslag genomen en wederom blij dat we dat gedaan hebben. Verder mochten we ons verheugen in de aanblik van de 50 miljoen jaren oude Mouraki Boulders. Aangekomen op HERBERT FOREST Campground oogde de plaats leeg verlaten en mistroostig. De gestaag vallende regen speelde hierin geen onbelangrijke rol. Dan maar slapen in de auto. Gehuld in een dikke Jack gingen we maar wat wandelen. Blijven zitten in een kille eenzame camping kitchen is ook niet sfeer bevorderend. Gaandeweg de wandeling knapte het weer op. Toch maar de tent opgezet om de 250 km naar Christchurch fit te kunnen beginnen.

2 overnachtingen in Dunedin

Zowaar een echte vakantiedag. Heerlijk uitgeslapen. Bij het verlaten van Balclutha nog even een blik geworpen op de imposante betonnen brug uit 1881 en onze weg vervolgd met een korte rit naar Dunedin (85 km).

Cappuccino onderweg en dan te horen krijgen van de serveerster dat ze dit jaar nog geen zomer gehad hebben. Als we dan 's avonds via FaceTime de sneeuwdeken in Best zien prijzen we ons toch gelukkig terwijl ik de volgende morgen, gekleed in T-shirt mijn dagboek zit te schrijven. Dunedin is overigens een gezellige, op heuvels gebouwde studentenstad met veel oude gebouwen uit de Victoriaanse tijd.

We hebben zaterdag middag de tijd genomen op onze wandeltocht door het centrum alle mooie gebouwen te fotograferen en te bekijken. Juweeltje was toch wel het railway station .

Het dagboek van onze 3 maanden durende fietstocht door de verenigde staten in 1999 heb ik als titel meegegeven "Our Second Honeymoon". Niet dat we ooit een eerste huwelijksreis gehad hebben. In 1973 beperkten we ons tot ritten op de Puch met Annelies achterop in haar hotpants. De ene keer naar het Euro-strand , de andere dag de Kempenroute. Vandaag is het een fascinerende toertocht over het schiereiland Peninsola. Met zoals in een brochure omschreven , om elke bocht geweldige uitzichten.

Het dagboek van dit verslag zou wel eens de titel kunnen krijgen:

A honeymoon ones again