We hebben al diverse malen gezien dat langs de weg paarse heide de kop op stak. Overigens niet zo vreemd, de natuur loopt hier per slot van rekening een half jaar voor op die van ons. We genieten dan ook volop van het zomerse weer op het Noordereiland.

Zoals wel vaker kregen we op 'n gegeven moment honger. Het was ook al weer ruim twee uur geleden dat we een meer dan voortreffelijke cappuccino hadden genuttigd in een van de vestigingen van ons aller Mc Donalds. In : 'You name it' Katikati, konden we na even wachten een Take away bami, respectievelijk nassi goreng kopen. Na enkele tientallen km's vonden we een geschikte rest-area om ons voedsel te nuttigen. Dit nam, gezien onze overlegstructuur wel enige tijd in beslag. Wel in de zon, toch liever in de schaduw. Uiteindelijk kwam daar toch een compromis uit. In de zon maar Annelies met een hoofddoek. Zo konden we al etend genieten van de "Bay of Plenty".

Zoals sommigen misschien wel weten ben ik gezegend met een geweldig lieve vrouw, die daarnaast met een bijkans wetenschappelijke perfectie de mensheid wil overtuigen, dat het echt waar is wat ze ziet en waarneemt. Dus wordt er een fotoshoot georganiseerd waaruit moet blijken dat de hier groeiende varens meer dan levensgroot zijn.

Aangekomen in Tairua viel ons oog op een biologisch winkeltje, gevuld met diverse producten en daarnaast met twee zeer charmante jongedames . Het Biologisch ijsje (smootymatig gemaakt) was heerlijk. Op ons weblog is een ooggetuige videoverslag te zien van de diverse handelingen die hiervoor nodig zijn.

Plots zagen we tijdens het vervolg van onze tocht een verwijzing naar de Aldermen Islands. So what zou je denken? Nou, de betreffende parkeerplaats lag toevallig wel aan de andere kant van de weg en juist in een onoverzichtelijke bocht.

Onze navigatie apparatuur gaf ondertussen aan dat we konden kiezen uit twee alternatieven voor de route naar onze camping. Wij kozen uiteraard voor de variant die EEN minuut tijdwinst op leverde. Het resultaat was een angstaanjagende rit over een gravelweg van 20 km tussen een afgrond en een berghelling in. Gemakshalve hield ik voor de zekerheid rechts aan, totdat wij luid toeterend tot stoppen gemaand werden door een 4WD, bemand door twee rangers van het betreffend NP. Heftig gesticulerend met daarbij gebruik makend van de left hand, wezen zij ons op de noodzaak om links te houden. Toen we eenmaal op de camping waren stond onze tocht in een folder genoteerd als een van de "Must Do's" in Coromandel. Toen we later op de avond twee Kiwi's vertelden van onze belevenissen, kregen we als reactie: wat ga je ook doen op de 301 , dat is gekkenwerk.