Wat een prachtige ochtend. Vanuit onze tent een blik werpend op de rivier met zijn opstijgende dampen en een opkomende zon.

We beginnen steeds meer in de mediterrane zone te komen, wat betekent dat we ons 's morgens al in onze korte broek heisen. Al vrij gauw na ons vertrek van de idyllische camping doemde in de verte Mont Egmont op. Heel indrukwekkend:

In Hawera bleek er vandaag de jaarlijkse manifestatie van Oldtimers te zijn. De schoolkinderen waren tijdelijk vrij om de 800 deelnemers toe te juichen.

Na dit vermakelijke oponthoud togen we verder richting Egmont NP. Ook hier weer heerlijk gewandeld en als ware IVN'ers konden we ons verlustigen aan de uitbundige korstmossen.

Verder door landinwaarts naar Stratford, de enigste plaats in Nieuw Zeeland met een heuse klokkentoren.

Hier namen we de afslag "Forgotten world highway". Ook hier weer een indrukwekkend landschap. De naam van de weg werd extra geaccentueerd door de enkele huizen, verspreid als losse puzzelstukken.

Tegen het invallen van de duisternis kwamen we aan op de intieme camping in Whangamamona. Heerlijk , een voormalige houten schoolgebouw met een grasveld , 2 pony's en loslopende kippen. Dit alles werd gerund door vrijwilligers. Toen we plaatsnamen aan de mooie ronde picknick tafel om te genieten van onze MacDonald salade en de overgebleven meatroll van gisteren, plus een laatste restje wijn floepte er plotseling een bouwlamp aan. Konden we zie wat we aten. We voelden ons best op ons gemak in deze Salvador Dali omgeving met achter ons een tiental meters lang snoer met daaraan bevestigd, gekleurde kerstlampjes. Naast ons een verzameling uiteenlopende kinderfietsjes en afgedankte hometrainers. Voeg daarbij boven ons, de wederom machtige sterrenhemel. Ik besluit het dagboek met de laatste regel uit de Bouquet reeks deel 44: En zij voelden zich gelukkig.