Terwijl we gisteren het aangrenzende riviertje overstaken bij thuiskomst op onze camping viel ons al op dat het kalme beekje van de avond tevoren was veranderd in een wilde stroom. Ondanks de voortdurende regengolven en de harde wind had onze tent braaf stand gehouden. De grond er om heen was wel erg drassig geworden. Meteen daarop kwam de campingbaas aangereden, en gaf ons het meer dan dringende advies onze tent af te breken. Er was een boom in de rivier gevallen en die fungeerde nu ongevraagd als een dam, waardoor er voor onze laaggelegen tent gevaar van wateroverlast bestond. Drijfnat waren we toen het karwei geklaard was. Onze thermarest luchtbedden combineerden verder prima met de vloerbedekking in de tv-room, heerlijk geslapen. Daar de regendruppels in de ochtend eindelijk stil vielen konden wij over een droog wegdek onze tocht vervolgen richting Collingwood langs de Charlotte Sound. Na twee km hielden we alweer halt, om te kijken naar de Interislander, de Ferry die ons over enkele dagen naar Wellington op het Noorder eiland zal brengen.

De eerste uren waren wederom een grote ontzagwekkende belevenis met prachtige uit- en vergezichten.

Geleidelijk aan reden we meer en meer langs de open zee. Ook werden er nu regelmatig Mussels aangeboden. We konden de lokroep uiteindelijk niet weerstaan. Bij de "Captains Doughter" in Havelock bestelden we de lekkernij. Op de menukaart stond pp vermeld het aantal van 12 mosselen. Toen wij bezorgd informeerden of dat wel vullend was, werd ons verzekerd dat dit inderdaad het geval was. Don't worry, these are giants. En dat niet alleen, ze bleken overheerlijk.

In de middag bereikten we Abel Tasman NP. Nauwelijks zichtbaar vanaf de weg kwamen we uit bij een wandelpad dat via een lus weer bij onze auto uit zou moeten hebben komen. In plaats daarvan bleven we maar stijgen en stijgen. Op een gegeven moment liepen we met ons hoofd in de wolken. Dat doen we overigens regelmatig deze vakantie, maar deze keer waren het fysieke neveldruppels.