Er moet me nog een ding van het hart was de slotzin die ik uitsprak tegen mijn leeftijdsgenote en tevens Nederlandse buurvrouw op de Non Powered campsite in Picton. Ik zag haar al verschrikt kijken met een gezicht van: ik heb toch meteen de picknicktafel verplaatst die op hun perceel stond? Ik voel gewoon dat ik dat tegen u kan zeggen. U hebt een geweldige bos haar. Ze slaakte een zucht van verlichting. Het ijs was al gebroken, maar nu definitief gesmolten.

Meer nog dan gisteren werden we regelmatig gesommeerd te stoppen wegens onderhoudswerkzaamheden. Dit bood echter de gelegenheid om de ons omringende omgeving extra goed op ons netvlies te zetten, zoals enkele klimgeiten boven op de rotswand.

Och en als je dan eens de gelegenheid had om op een restarea te stoppen om even de benen te strekken en er was de mogelijkheid om het bos in te duiken en af te dalen naar de dichtstbijzijnde rivier dan doe je dat natuurlijk .

Ondertussen naderden we het bekende wijnbouwgebied rond de plaats met de typisch Nieuw-Zeelandse naam Blenheim. Vanaf nu gleed het ene Estate na het andere aan ons voorbij.

Ruim op tijd (voor ons doen) kwamen we aan op voornoemde camping in Picton, de havenstad waar over enkele dagen onze Ferry naar het Noordereiland zal vertrekken. Na een eenvoudige doch voedzame maaltijd wandelden we naar de haven om alvast poolshoogte te nemen. Terwijl we op de hoek bij de camping stonden te overleggen hoe we moesten lopen, kwam ongevraagd een rijkelijk getatoeëerde caravan bewoner uitermate vriendelijk op ons af. Hij wees ons op de kortste weg, een mooi pad gelegen tussen een beekje en het talud van een hoog gelegen spoorbaan.