We have four climates here, zei de vriendelijke mevrouw van het koffie stalletje aan Bruce Bay. Dat konden wij volledig onderschrijven gezien de ervaringen van de afgelopen dagen. Voor het ons omringende landschap geldt net zoiets. Voor ons de onstuimige golven van de oceaan, direct achter ons een welige begroeiing met manshoge varens. En op de achtergrond machtige bergen bedekt met sneeuw.

Verderop richting onze volgende bestemming stopten we bij diverse "Lookouts", de ene nog mooier dan de andere.

20 km voor het bereiken van de beoogde camping sloeg het noodlot toe. Bij het weg rijden van de parkeerplaats begon de auto toch wel erg te stinken en rijden deed ie niet echt. Met veel moeite konden we keren en helling af meer of minder freewheelend de parkeerplaats van de Thunder Creeck Falls bereiken.

Ook niet verkeerd, alleen jammer dat we geen telefonisch bereik hadden. Dan maar aan diverse voorbijgangers gevraagd om verderop bij bereik namens ons het alarmnummer te bellen. Van vier tot zeven gewacht, vruchteloos. Opnieuw een passant aangesproken, een alleraardigste Engelsman die me een fles water gaf: kon ik wel eens nodig hebben vertrouwde hij me toe aleer hij samen met Annelies vertrok in zijn auto. Stond ik daar alleen. Na een half uur kwamen ze weer aanrijden, ook op de camping geen bereik. Dus reden ze de ander kant op om mobiel bereik te vinden. En ja hoor na een half uur daar kwam de hulpdienst. in notime had de man onze Toyota stevig verankerd op de oplegger. Nu was het wachten nog op Annelies. Eindelijk gearriveerd konden we in gezwinde vaart naar (of all places) township Haast waar onze vriend Raymon zijn garage bedrijf had. Vond daar nog een kamer in een backpackmotel. We nuttigden nog een boterham gelardeerd met een glas pinot noir en pitten maar.