Half zeven ging de wekker. Om kwart voor acht moesten we uiterlijk inchecken op het railway station en het zou best een stevige wandeling worden met achterop onze grote rugzak en aan de voorkant de kleine. Klaar om te vertrekken: SHIT: waar is het bestekzakje? Ik weet het niet. Ik ook niet! Dus afgetuigd de rugzakken, plat op bed en uitladen maar. Niks geen bestek. Onder het bed, naast het bed, achter het bed: NIKS. Toch nog maar een keer kijken in Henri's kleine zwarte rugzakje . En ja hoor daar lag het verborgen onder een broodzak. Kwam waarschijnlijk door de zwarte schutskleur. Wat volgde was een imponerende treinreis in vele opzichten. Annelies stelde zich netjes voor aan het stel tegenover ons. I'm Bob from Florida. Oei de toon is gezet dacht ik nog. Het bleken echter ontzettend aardige mensen. Ruimschoots uitstekend boven het niveau van : hellow how are you today? Mevrouw was zeer betrokken met de natuur en ook de mensen in haar omgeving . Toen Bob even weg was naar de speciale fotowagon wierp ze een blik op de mooie gele bloemen op de hellingen en werd ze emotioneel. Ze liet zich ontvallen dat ze een dochter verloren hadden. Toen ik vroeg hoe lang het geleden was zei ze; I don't remember, I have dimention. I only know she was yong, brillant and full of talent,. Meteen daarop vertrouwde ze ons toe: maar Bob is een geweldige vent en hij is taking care of me.

Toen we de huurauto op wilden halen bleek deze pas om vier uur beschikbaar. Geen nood dan gaan we toch even naar het tegenover gelegen Wharehouse. Gebleken was dat onze Australië adapter niet goed werkte met aks gevolg dat het groene voorgangsbalkje op onze Apple apparatuur voortdurend wit bleef. Toen eindelijk alle formaliteiten vervuld waren togen we (meestal aan de linkerkant van de weg) richting Punakaiki campground.

Tent opgezet, fantasie salade met stokbrood gegeten en met gezwinde pas op naar de Pancake Rocks. Adembenemend in het licht van de ondergaande zon.Om tien uur kropen we sneaky, om de sandflies te misleiden, in onze tent.