Verloren zoon

Hè een verloren zoon, begroette Natascha me nadat ik op zondag morgen met een plons in het zwembad viel. Waar ben je geweest? Na mijn antwoord: "Zes weken Nieuw-Zeeland" zei ze met grote ogen en een verschrikt gezicht: "Maar je bent een ding vergeten."

De spanning opbouwende door een pauze van twee seconden in te lassen vervolgde ze met een bevrijdende lach en de uitroep: "Je bent vergeten mij mee te nemen."

Vervolgens vertelde ze enthousiast over haar reis op het Zuidereiland. Ondertussen vordert mijn de-activering jetlag proces gestadig. Nadat ik donderdag de ventielen van mijn tuba had ge-olied, tent in een koesterend lente zonnetje opgezet en twee tussenslaapjes had gepleegd kon ik tijdens "De wereld draait door" mijn ogen niet meer open houden. Vrijdag fietste ik alweer voor de eerste keer naar Oirschot en was de accu pas om negen uur leeg. Zaterdag slaagde ik er zelfs in na het verjaardagsfeest van Lucas in Vleuten en 's avonds gezeten in het muziekgebouw mijn ogen bijna voortdurend open te houden. Na onze visite bij de verjaardag van Jelmer op zondag middag had ik maar een uurtje slaap nodig. Daarna vertrokken wij welgemoed voor onze zondagse avondrit over de A2 naar de Kolkmannetjes voor onze oppas-maandag.

Bij het schrijven van deze laatste regels bekruipt mij ondanks een lichte weemoed toch ook een gevoel van dankbaarheid.

AMEN.

Zeker niet in de laatste plaats als ik denk aan alle meelevende, belangstellende, enthousiaste, humoristische en soms zelfs ontroerende reacties. Waarvoor dank, mede namens mijn Echt Genote.

Dag 3 Melbourne

Onze laatste touristendag in Melbourne, met z'n tweeën aan het ontbijt in de ochtendzon. Een flinke bodem gelegd met toast, scrambled eggs, bacon, yoghurt en thee. We zouden het nodig hebben, want een lange dag volgde. De "lieg" sessie met tante Nolly moesten we vandaag missen. Ze was de vorige dag terug gegaan vanwege zakelijke verplichtingen. Dientengevolge waren we redelijk vroeg op onze eerste stop: Victoria Market. De visafdeling alleen al besloeg de helft van de oppervlakte van de markt in Best.

Gezeten aan de rand van de markt, zoals iedere keer weer die tegenstelling tussen oud en nieuw.

Toen we ons verheugden op een heerlijke cappuccino in een porseleinen kop viel dat in eerste instantie wel tegen. Tot onze onaangename verrassing kregen we de cappuccino in kartonnen bekertjes. Uitgebreide excuses van de aardige serveerster. Even later kwam ze terug met een special glutenfree brownie. Op een porseleinen schaaltje. Viva Pickett's Deli & Rotisserie!!

Toen de draad weer opgepikt met de " Free City Circle" , de gratis tram in de binnenstad . Een hernieuwd bezoek aan de "Central Pier" stond op het program. En zowaar we vonden voor de 1e keer in drie dagen zowaar een terras waar bier verkocht werd. Van de tap, wel voor 11 dollar, maar een kniesoor die daarop let.

Een ander Highlicht was de "Street Art" in Hosier Lane, ook nooit weg.

Verder maar weer naar het Australische equivalent van de PC Hooftstraat. Je vraagt je af wat de winstmarge is van de tentoongestelde tassen, jurken en horloges . Geen mens te zien bij Louis Vuitton,, Armani en noem ze maar op.

Ook het parlementsgebouw van Victoria stond op de lijst.

De laatste van de dagbucketlist, Flagstaff Park, hebben we maar laten schieten. Het enkel afbreekniveau had namelijk al een bedenkelijke hoogte bereikt .

Dag 2 Melbourne

Buurten en ontbijten in de ochtendzon met Tante Nolly en daarna met de tram naar de stad.

•Koffie drinken op Federation Square

•Wandelen langs de river Yarra

•Wereldkampioenschap waterskiën

•Moomba Festival

•Central Pier

Drie dagen Melbourne

Eureka riep ik ten einde raad tegen de vriendelijke Australiër die ons driemaal vergeefs gevraagd had of we niet enige assistence nodig hadden. Ik stond wat te prutsen met mijn camera en Annelies was aan het rond neuzen in een van de folders die we bij het visiters centre hadden verzameld. Tante Nolly had ons verteld dat we toch zeker de 285 meter hoge Eureka building moesten bezoeken. Oh, No problem en het werd ons haarfijn uitgelegd . Wij blij, hij blij.

Het uitzicht was werkelijk fenomenaal: St Pauls Cathedral, Rod Laver Arena (Australian Open), Hobsons Bay, Governors House you name it.

0p weg naar melbourne

Update

Op weg naar Melbourne.
Goedemorgen. Een bar en boze nacht gehad: plensbuien die maar niet ophielden. Vanmorgen toch maar de tent leeggeruimd en nat ingepakt in een grote vuilniszak van de camping.
Gelukkig klaarde het een beetje op en hebben we de tent te drogen gehangen onder een carport van de camping.
Dus zo zie je maar weer: zonder geluk vaart Niemand wel. Zondags kinderen zoals wij dus helemaal.

Aangekomen op Auckland AirPort, alle gebruikelijke plichtplegingen goed door gekomen. Sta ik daar, bij de vertrekbalie relaxed de voorschriften van de mee te nemen artikelen door te nemen. Hoor ik van achter me een schreeuw die door merg en been gaat. Een amok maker? Nee een sportman die door een aantal ploeggenoten op de bekende wijze zoals bij mondiale toernooien tegenwoordig gebruikelijk is, een goede reis wordt toegewenst. KIPPENVEL!

De reis van 4 uur naar Melbourne viel ook niet tegen. Ondanks dat het een vlucht betrof met een prijsvechter kregen we toch een warme maaltijd voorgeschoteld. De rest van de tijd kon ik zowaar het filmverslag "Havanna Tour 2016" van de Rolling Stones bekijken. Geweldig wat een performance. En Mick Jagger als een echte André Rieu de mensen in het Spaans steeds aan spreken. Geweldig zoals het verpletterende "You can't alway's get what you want" werd gebracht, inclusief vocalgroup. Keith Richards is overigens nog net zo lelijk als 19 jaar geleden, toen ik hem dankzij het doortastende handelen van Anneleen van dichtbij heb kunnen zien in de ArenA. Maar hij wordt wel steeds symphatieker. En dan de luchthaven waar tante Nolly ons opwachtte, het voelde aan als thuis komen.

Passagieren in Auckland

Nog één volle dag in Nieuw Zeeland, en wat ga je dan doen? Een beetje rijden langs de Tamaki Drive, en slenteren langs de uitzonderlijke bomen. Proberen zo dicht mogelijk bij de Sky Tower te komen met als toevallige tegenhanger de historic St Matthew kerk.

Aan de boulevard koffie drinken en voor de laatste maal een wrap halen bij de Kebab Take Away, en in de kitchen van de camping op eten.

En wat ga je daarna doen als het begint te regenen ? Dan ga je naar de overdekte Winter Gardens. Kijken en Buurten.

En als het dan nog regent? Dan ga je in de auto zitten op de camping bij de WiFi hotspot en dan ga je de foto uploaden van een sudokuende Annelies .

Haruru Falls- Auckland

Haruru Falls - Auckland

Eigenlijk hebben we maar twee echte regendagen gehad, mijmerden we tegen elkaar, terwijl we ons een weg baanden door de regen gordijnen.

Maar zie, Auckland binnenrijdende was het wegdek droog. Onze tent overigens ook, kort nadat we hem opgezet hadden. Daar zorgde de bij vlagen stormachtige wind wel voor. De krekels laten zich hierdoor echter niet van hun eeuwigdurende concert afhouden. We blijven ze horen boven alles uit. In het kader van het onderdeel "intermenselijke ontmoetingen" was het gesprek met de Philipijnse medewerkster van Mc Donalds zeer de moeite waard. Erg rijk was ze niet: maar ik praat zo veel mogelijk met de klanten. Gisteren met iemand uit Texas, vandaag met jullie. Dan hoef ik niet op vakantie. And even if I don't know your name, I remember your face.

De eerste kennismaking met Auckland viel beslist niet tegen. Zodra we de autoweg verlieten en het stadsdeel van onze camping binnen reden werd de sfeer gelijk relaxed. Nadat we ons geïnstalleerd hadden reden we naar het Auckland Domain, zeg maar het stadswandelpark. Hierin opgenomen de botanische tuin en Auckland War Memorial Museum. Je kon je auto recht voor de ingang parkeren. Maar denk er om, beslist niet langer dan drie uur.

Excursie Cape Reinga

Op weg naar de noordelijkste punt van het North Island. Het is mooi om te zien hoe het zelfvertrouwen van Annelies met de dag toeneemt. Ze begint het zelfs irritant te vinden als een auto voor haar niet genoeg snelheid maakt. Gelukkig is er dan altijd een aanwijzing langs de weg die wijst op de mogelijkheid tot een veilige inhaalslag. Dit in de vorm van een "passing bay lane" of "slow vehicle Bay".

Na zo'n 200 slingerende en wederom de moeite waard zijnde km's kwamen we eindelijk aan bij het noordelijkste deel van North Island: Cape Reinga. Heel hoog dus: een beetje in de wolken.

Op dergelijke saillante plaatsen staan dikwijls richting aanwijzers met kilometer afstanden naar de meest onmogelijke plaatsen. Deze keer kon ik het niet nalaten er een foto van te maken. Haarfijn stond aangegeven dat de afstand van onze locatie naar het eerder bezochte Bluff op Zuider Eiland hemels breed 1452 km

Koffie drinken was hier niet mogelijk, dus vertrokken we weer naar de camping om onderweg nog wat over geslagen lookouts te bezoeken. !De tocht voerde ons langs plaatsen met vertrouwenwekkende namen als Kawakawa, Kirikiri en Kohukohu.

.